Świat wywrócony do góry nogami [FELIETON]

Zapowiedź "defilady" reprezentacji olimpijskich nie w tradycyjnej formie przemarszu, ale na barkach płynących po Sekwanie była największą rewolucją. W zasadzie większej nie można było sobie wyobrazić. Niekoniecznie jednak spodziewaliśmy się tego, że już na początku ceremonii pojawi się barka z tradycyjnie otwierającymi Paradę Narodów Grekami, potomkami twórców olimpizmu, za nią pojawi się kilka kolejnych po czym... przejdziemy do części artystycznej – pisze o ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Paryżu Wojciech Nowakowski, dziennikarz i komentator portalu sportowego.  

A tak naprawdę przeplatały się one z kolejnymi prezentacjami reprezentacji, które przez najbliższe dwa tygodnie będą rywalizować na najważniejszej sportowej imprezie czterolecia. Jedni mówią, że to przeplatanie wprowadzało tylko chaos do całości. Inni twierdzą, że przełamywało monotonię - czy to długiego, a czasem nawet przydługiego bloku artystycznego, czy to samej defilady, w której bierze udział ponad 200 drużyn (w tym roku nie zostali do niej dopuszczeni sportowcy "neutralni" z krajów dotkniętych sankcjami za napaść na Ukrainę). Nad całym tym - tu się zgodzę - chaosem czuwała dodatkowo pogoda. I tu należy oddać artystom, że pomimo ulewy w zasadzie perfekcyjnie wykonali oni zadania, jakie postawił przed nimi reżyser.

To, co francuskie

Organizacja ceremonii otwarcia nie na zamkniętym stadionie - z ograniczoną trybunami powierzchnią - a w przestrzeni miejskiej, którą można przystosować, ale nie zmieniać, budowała kolejne wyzwania. Flagowy nomen omen pomysł Parady Narodów na barkach wiązał się z koniecznością przygotowania dłuższej przerwy "technicznej" na wysadzenie uczestników na brzeg i posadzeniu ich wokół sceny pod Wieżą Eiffela. Nie ułatwił tego zadania fakt, że ostatnia barka, z tradycyjnie zamykającymi defiladę gospodarzami, była olbrzymia i miała zapewne najwięcej pasażerów. Elementem, który stanowił pomost do ceremoniału olimpijskiego została Joanna d'Arc na koniu - najpierw mechanicznym, galopującym po Sekwanie, a w końcu prawdziwym, białym - a za nią flagi wszystkich państw uczestniczących w igrzyskach, począwszy od końca Parady - wszak Francuzi w narodowym przekonaniu o własnej wyższości musieli znaleźć sposób, by trójkolorowy sztandar szedł nie w ostatnim, jak tradycja nakazuje, a w pierwszym szeregu.

Flaga olimpijska

I znów, jest w tym nieco symboliki - chociaż akurat Francuzów nie posądzam o celowe nawiązanie do tej historii, która wydarzy się w Wersalu za dwa tygodnie - że właśnie na igrzyskach, na których ceremonii tak dużo czasu antenowego zajął koński galop, właśnie jeździectwo po raz ostatni pojawi się w olimpijskiej rywalizacji w pięcioboju nowoczesnym - dyscyplinie, której twórcą jest też Francuz, pomysłodawca nowożytnego Ruchu Olimpijskiego, baron de Coubertin. Idealista, "marzyciel", jak mówił o nim podczas ślubowania w Centrum Olimpijskim odbierający nominację honorowego attaché prasowego reprezentacji Polski Redaktor Włodzimierz Szaranowicz.

Ale też i baron, święta postać olimpizmu, miał swoje wady - był przeciwnikiem udziału w igrzyskach kobiet. To właśnie w Paryżu, w dużym chaosie organizacyjnym, jaki panował w 1900 roku, gdy de Coubertin próbował połączyć igrzyska olimpijskie z Wystawą Światową, kobiety - powiedzmy wprost - wdarły się na areny i zmusiły Międzynarodowy Komitet Olimpijski pod rządami de Coubertina do zaakceptowania istnienia sportsmenek. W dzisiejszym świecie możemy się tylko domyślać, jak konserwatywny bądź co bądź arystokrata podchodziłby do tematów hiperandrogenizmu, czy otwartego mówienia o kwestii sportowców (i nie tylko) LGBT+. A i ta część ludzkości została wyraźnie zaznaczona podczas piątkowej ceremonii nad Sekwaną.

Celine Dion zachwyciła, znicz olimpijski też

Czym po takiej ceremonii mogą nas zaskoczyć organizatorzy 11 sierpnia w Saint-Denis na zakończenie igrzysk? Czy pokazali już światu wszystko, co mieli najlepsze? Na pewno trzymają jeszcze jakiegoś asa w rękawie. Niewątpliwie byliśmy w piątkowy wieczór świadkami czegoś nowego. Czy był to jednorazowy projekt, czy nadanie ceremoniom - nie da się ukryć, nieco zbyt schematycznym i przewidywalnym w ostatniej dekadzie - nowego stylu, który kontynuowany będzie w Los Angeles, Brisbane, a i zimą we Włoszech czy w 2030 roku znów we Francji? To pokaże czas. Ciężko jest porównywać rzeczy tak niepodobne do siebie jak ceremonia nad Sekwaną i poprzednie - choćby legendarne bębny w Pekinie w 2008 roku czy koncert klasyki rocka i popu w Londynie cztery lata później. Obie jednak zapadły w pamięć i wspominane są przy każdej kolejnej, czego już nie można powiedzieć o tych z Rio i Tokio. Paryż tchnął jednak w te piątkowe wieczory nowego ducha, ale to od następców będzie zależeć, czy nie powrócą do sprawdzonych już wcześniej sposobów przedstawiania się światu. Albo wymyślą coś jeszcze innego...