Chociaż nazwa koncertu sugerowała, że składać się na niego będą tylko arie z najsłynniejszych oper, okazało się, że program był dużo bogatszy.
Wszystko zaczęło się od uwertury do genialnej opery Gioachino Rossiniego „Cyrulik sewilski”. Później można było usłyszeć między innymi poloneza z opery „Eugeniusz Oniegin” Piotra Czajkowskiego, Sinfonię z opery „Don Pasquale” Gaetano Donizettiego. Poza wyznaczone tytułem ramy wykraczały również duety, które wykonywali Katarzyna Oleś-Blacha i Stanisław Kufluk. Wypadałoby dodać też, że koncert zakończyła muzyka operetkowa. A konkretnie fragmenty „Orfeusza w piekle” Jacquesa Offenbacha.
Trudno jednak przypuszczać, aby którykolwiek z widzów mógł mieć pretensje o drobną nieścisłość tytułu. Publiczność była zachwycona, co zademonstrowała długotrwałą stojącą owacją. Nie mogło więc obejść się bez bisu. Soliści raz jeszcze wykonali duet „Dunque ion son” z opery Gioachino Rossiniego „Cyrulik sewilski”. Co ciekawe, będąc już rozluźnieni po niezwykle udanym koncercie, wypadli chyba jeszcze lepiej, niż prezentując ten sam duet w pierwszej części.
W piątkowy wieczór w sali koncertowej Państwowej Szkoły Muzycznej rozbrzmiewały dźwięki oper, które bez wielkiej przesady uznać można za kamienie milowe tego gatunku: „Cyrulika sewilskiego” Gioachino Rossiniego, „Eugeniusza Oniegina” Piotra Czajkowskiego, „Romea i Julii” Charlesa Gounoda, „Carmen” Georgesa Bizeta, „Don Pasquale” Gaetano Donizettiego oraz „Normy” i „Purytan” Vinzenzo Belliniego.
Piątkowy koncert to jednak nie tylko niesamowita muzyka w doskonałym (jak zawsze) wykonaniu Płockiej Orkiestry Symfonicznej. Melomani z naszego miasta mogli przekonać się, w jak niesamowity sposób Katarzyna Oleś-Blacha potrafi operować swoim unikatowym koloraturowym sopranem. W arii „Lalki” z „Cyrulika sewilskiego” krakowska śpiewaczka zaprezentowała także niezwykły talent aktorsko-komediowy, w czym pomógł jej Tomasz Tokarczyk, który za dyrygenckim pulpitem udowodnił, że potrafi doskonale współpracować z prowadzoną przez siebie orkiestrą.
Stanisław Kufluk czarował widzów nie tylko fantastycznym, mocnym barytonem. Dał o sobie znać, zanim pojawił się na scenie. Arię z „Cyrulika sewilskiego” zaczął śpiewać jeszcze za kulisami. Później jeszcze kilka razy udowadniał, że zasługuje na miano nie tylko świetnego śpiewaka, ale również niezwykle utalentowanego aktora.
Wszystko zaczęło się od uwertury do genialnej opery Gioachino Rossiniego „Cyrulik sewilski”. Później można było usłyszeć między innymi poloneza z opery „Eugeniusz Oniegin” Piotra Czajkowskiego, Sinfonię z opery „Don Pasquale” Gaetano Donizettiego. Poza wyznaczone tytułem ramy wykraczały również duety, które wykonywali Katarzyna Oleś-Blacha i Stanisław Kufluk. Wypadałoby dodać też, że koncert zakończyła muzyka operetkowa. A konkretnie fragmenty „Orfeusza w piekle” Jacquesa Offenbacha.
Trudno jednak przypuszczać, aby którykolwiek z widzów mógł mieć pretensje o drobną nieścisłość tytułu. Publiczność była zachwycona, co zademonstrowała długotrwałą stojącą owacją. Nie mogło więc obejść się bez bisu. Soliści raz jeszcze wykonali duet „Dunque ion son” z opery Gioachino Rossiniego „Cyrulik sewilski”. Co ciekawe, będąc już rozluźnieni po niezwykle udanym koncercie, wypadli chyba jeszcze lepiej, niż prezentując ten sam duet w pierwszej części.
W piątkowy wieczór w sali koncertowej Państwowej Szkoły Muzycznej rozbrzmiewały dźwięki oper, które bez wielkiej przesady uznać można za kamienie milowe tego gatunku: „Cyrulika sewilskiego” Gioachino Rossiniego, „Eugeniusza Oniegina” Piotra Czajkowskiego, „Romea i Julii” Charlesa Gounoda, „Carmen” Georgesa Bizeta, „Don Pasquale” Gaetano Donizettiego oraz „Normy” i „Purytan” Vinzenzo Belliniego.
Piątkowy koncert to jednak nie tylko niesamowita muzyka w doskonałym (jak zawsze) wykonaniu Płockiej Orkiestry Symfonicznej. Melomani z naszego miasta mogli przekonać się, w jak niesamowity sposób Katarzyna Oleś-Blacha potrafi operować swoim unikatowym koloraturowym sopranem. W arii „Lalki” z „Cyrulika sewilskiego” krakowska śpiewaczka zaprezentowała także niezwykły talent aktorsko-komediowy, w czym pomógł jej Tomasz Tokarczyk, który za dyrygenckim pulpitem udowodnił, że potrafi doskonale współpracować z prowadzoną przez siebie orkiestrą.
Stanisław Kufluk czarował widzów nie tylko fantastycznym, mocnym barytonem. Dał o sobie znać, zanim pojawił się na scenie. Arię z „Cyrulika sewilskiego” zaczął śpiewać jeszcze za kulisami. Później jeszcze kilka razy udowadniał, że zasługuje na miano nie tylko świetnego śpiewaka, ale również niezwykle utalentowanego aktora.
