W 2015 roku mija 40 lat od pierwszej profesjonalnej premiery na reaktywowanej scenie płockiego teatru w reżyserii Jana Skotnickiego, współzałożyciela placówki, jej pierwszego dyrektora i zarazem protoplasty wielu poczynań teatralnych. Już za kilka dni Scenie Kameralnej zostanie nadane jego imię, aby uhonorować dorobek człowieka, który mawiał, że nie istnieje jedna spójna recepta na loklany teatr.
Jubileuszowe obchody 40-lecia rozpoczną się w następny poniedziałek, 12 stycznia, przy okazji rocznicy spektaklu „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” Wojciecha Bogusławskiego w reżyserii Jana Skotnickiego. Skotnicki wpierw doprowadził do reaktywacji profesjonalnej sceny teatralnej w 1975 roku, ale 6 lat później skończyła się jego przygoda z płockim teatrem. Na szczęście okazało się, że niedefinitywnie. Ostatnim spektaklem, jaki w Płocku wyreżyserował, było „Lato w Nohant” Jarosława Iwaszkiewicza w 2010 roku z okazji dwusetnej rocznicy urodzin Fryderyka Chopina. W międzyczasie pracował jako Sekretarz Artystyczny w stołecznym Teatrze Narodowym. Pierwszy dyrektor, zwany przez wielu „profesorem” (wcześniej był pracownikiem warszawskiej PWST), zmarł w 2013 roku w wieku 80 lat.
Przypomnijmy, że twórcą płockiego teatru był Rajmund Rembieliński, na którego zlecenie przebudowano kościół św. Trójcy według planów Aleksandra Groffego. W ten sposób narodził się Teatr Miejski w sierpniu 1812 roku i działający do drugiej wojny światowej, aż w 1940 roku niemieckie władze rozkazały zburzyć budynek. Ale to właśnie w tym teatrze pierwsze swoje nieśmiałe teatralne kroki stawiała Mira Zimińska-Sygietyńska, której kolejna rocznica śmierci przypada za trzy tygodnie, 26 stycznia.
Po wojnie przedstawienia wznowiono w sali kina Przedwiośnie. W 1972 roku podjęto próbę utworzenia filii, a zaledwie dwa lata później na mocy zarządzenia ówczesnego prezydenta miasta, Henryka Rybaka i Naczelnika Powiatu w Płocku, Stanisława Tytera powołano do życia Teatr Dramatyczny, według projektu Tadeusza Zielińskiego i Stefana Putowskiego.
Pierwotnie budynek służył jako Dom Kultury dla pracowników Petrochemii. Pierwsza premiera odbyła się 12 stycznia 1975 roku, za którą w całokształcie odpowiadał Jan Skotnicki. Dyrektor zabiegał, aby płocki teatr otrzymał imię Jerzego Szaniawskiego. On sam mawiał, że nie istnieje jedna recepta na teatr płocki, natomiast to, co się liczy, to absolutna podstawa, dbałość o ciągłość kultury narodowej.
Kolejna przebudowa i modernizacja lokalnego teatru przypadła na lata 2006-2007 (już za czasów obecnego dyrektora Marka Mokrowieckiego, który objął tę funkcję w latach 90.), kiedy nie tylko zmieniono wygląd zewnętrzny bryły budynku, ale także odpowiednio doposażono, aby kolejne przedstawienia widzowie oglądali na większej scenie (z dołączoną sceną obrotową i zapadnią), nad którą można było podwiesić dekoracje. Pojawił się również orkiestron mieszczący skład orkiestry operowej. Przybyła Scena Kameralna, natomiast do realizacji monodramów i mniejszych spotkań służy obecnie tzw. Sala Pamięci, zwana często „Piekiełkiem”. Po zmodernizowaniu pracowni teatralnych i powiększeniu wszystkich pomieszczeń garderobianych, kubatura budynku zwiększyła się o 10 tysięcy metrów sześciennych.
Czytaj też:
Fot. 1 - POKiS (album "Płock zapomniany" Mirosława Łakomskiego), 2 - piekiełko
