Taki pomysł Towarzystwa Przyjaciół Płocka, popierany przez Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Mazowieckiego, ma dużą szansę realizacji. Rodzina Górnickich ma bowiem ogromne zasługi dla rozwoju Płocka na przełomie XIX I XX wieku.
W poniedziałek 8. października o godz. 17,30 w patio Muzeum Mazowieckiego w Płocku odbędzie się zebranie Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Mazowieckiego, poświęcone właśnie rodzinie Górnickich. Wstęp wolny, w trakcie spotkania zbierane będą kolejne podpisy pod wnioskiem, by nabrzeże wiślane otrzymało imię Stanisława Górnickiego. Chodzi o odcinek od starego mostu do molo.
- Taki pomysł narodził się w TPP – mówi prezes Towarzystwa Przyjaciół Płocka Paweł Śliwiński. - Ja zajmuję się między innymi tematem żeglugi parowej, a w tej dziedzinie Górniccy mieli wielkie dokonania, płockie nabrzeże też było z nimi mocno związane. Chcemy więc, by uczcić pamięć tej zasłużonej rodziny, o której płocczanie wiedzą niestety bardzo mało. No i docelowo także ożywić nabrzeże wiślane.
Kim byli Górniccy? Wiele można się dowiedzieć na stronie płockiego SPMM. Stanisław Franciszek Józef Górnicki urodził się w 1855 r. w Kazuniu Polskim, zmarł w 1927 r. w Płocku. Najstarszy syn Feliksa i Anny z Jakubowskich. W Płocku osiadł około 1873 r. Mąż Felicji z Boruckich, a po jej śmierci Eugenii Wężyk Rudzkiej, ojciec Józefa Pawła, Stanisława i Marii Przemysłowiec. Od 1885 r. właściciel firmy żeglugowej na Wiśle, którą w późniejszym czasie prowadził wraz z najstarszym synem Józefem pod szyldem „Żegluga Parowa na Wiśle”. Do tego właściciel Pierwszej (profesjonalnej) Elektrowni w Płocku, cegielni Góry, firmy „Żar”, kina „Nowości” oraz licznych nieruchomości na terenie Płocka. Administrator teatru miejskiego od 1888 r. do połowy lat 90. XIX wieku, wieloletni członek zarządu Towarzystwa Kredytowego miasta Płocka, filantrop, społecznik, fundator kaplicy na cmentarzu rzymsko-katolickim w Płocku przy al. Kobylińskiego.
Górniccy wywodzą się z Płocka. Ich zasługą było zelektryfikowanie miasta, byli właścicielami pierwszej elektrowni w Płocku. Należała do nich także firma żeglugowa Vistula, posiadająca 60 statków pasażerskich na Wiśle i barek, przystanie w Warszawie i w Płocku. Mieli cukrownię i liczne kamienice. Do dziś przetrwała najpiękniejsza z nich, secesyjna, przy ul. Tumskiej 8 w Płocku, gdzie urządzono Muzeum Secesji. Ojciec Bolesława Górnickiego, Eugeniusz, ukończył w 1906 r. studia medyczne w Dorpacie (obecnie estońskie Tartu) i osiadł tam, pełniąc obowiązki lekarza ziemskiego. Ożenił się z podolską szlachcianką Wandą Bogucką, panną posiadającą liczne talenty artystyczne i niemały posag, który, jak opowiada rodzina, „utopił w Wiśle”, kiedy po pierwszej wojnie światowej przedsiębiorstwo zachwiało się w posadach. Eugeniusz Górnicki był już w tym czasie z żoną i synami w Polsce. Najpierw trafił do Pułtuska, potem do Lipna na ziemi dobrzyńskiej, gdzie został dyrektorem szpitala, a w końcu do Warszawy.
Zdjęcia (www.plock24.pl):
Rodzina Górnickich - Mieszkanie w Płocku? (z pamiętnika Hanny Porembińskiej Wróblewskiej). Pierwsza z lewej stoi najstarsza córka Zofia, obok siedzi Konstancja Górnicka, oparty na jej kolanach najmłodszy z rodzeństwa Jerzy. Z tyłu babcia Mita która obejmuję najmlodszą córkę Jadwigę. Obok stoi nieznana mi z imienia osoba z poza rodziny, Zupełnie na prawo siedzi średnia córka Helena. Na ścianie portret babci Mity. Obecnie wisi w warszawskim mieszkaniu
Przed domem Górnickich w Płocku – ul. Rybaki 7?
od lewej: dr Eugeniusz Górnicki "Sztraszny dziadunio" potem jego synowie Bolesław "Bolek to geniusz" {prof. pediatrii} Zeszek "Wybitny typ urody męskiej" Nina Górnicka {córka Józefa Górnickiego} Wanda Górnicka, żona Jerzego, Jerzy Górnicki, syn Józefa i dopisek: "W Płocku przed domem Górnickich
W poniedziałek 8. października o godz. 17,30 w patio Muzeum Mazowieckiego w Płocku odbędzie się zebranie Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Mazowieckiego, poświęcone właśnie rodzinie Górnickich. Wstęp wolny, w trakcie spotkania zbierane będą kolejne podpisy pod wnioskiem, by nabrzeże wiślane otrzymało imię Stanisława Górnickiego. Chodzi o odcinek od starego mostu do molo.
- Taki pomysł narodził się w TPP – mówi prezes Towarzystwa Przyjaciół Płocka Paweł Śliwiński. - Ja zajmuję się między innymi tematem żeglugi parowej, a w tej dziedzinie Górniccy mieli wielkie dokonania, płockie nabrzeże też było z nimi mocno związane. Chcemy więc, by uczcić pamięć tej zasłużonej rodziny, o której płocczanie wiedzą niestety bardzo mało. No i docelowo także ożywić nabrzeże wiślane.
Kim byli Górniccy? Wiele można się dowiedzieć na stronie płockiego SPMM. Stanisław Franciszek Józef Górnicki urodził się w 1855 r. w Kazuniu Polskim, zmarł w 1927 r. w Płocku. Najstarszy syn Feliksa i Anny z Jakubowskich. W Płocku osiadł około 1873 r. Mąż Felicji z Boruckich, a po jej śmierci Eugenii Wężyk Rudzkiej, ojciec Józefa Pawła, Stanisława i Marii Przemysłowiec. Od 1885 r. właściciel firmy żeglugowej na Wiśle, którą w późniejszym czasie prowadził wraz z najstarszym synem Józefem pod szyldem „Żegluga Parowa na Wiśle”. Do tego właściciel Pierwszej (profesjonalnej) Elektrowni w Płocku, cegielni Góry, firmy „Żar”, kina „Nowości” oraz licznych nieruchomości na terenie Płocka. Administrator teatru miejskiego od 1888 r. do połowy lat 90. XIX wieku, wieloletni członek zarządu Towarzystwa Kredytowego miasta Płocka, filantrop, społecznik, fundator kaplicy na cmentarzu rzymsko-katolickim w Płocku przy al. Kobylińskiego.
Górniccy wywodzą się z Płocka. Ich zasługą było zelektryfikowanie miasta, byli właścicielami pierwszej elektrowni w Płocku. Należała do nich także firma żeglugowa Vistula, posiadająca 60 statków pasażerskich na Wiśle i barek, przystanie w Warszawie i w Płocku. Mieli cukrownię i liczne kamienice. Do dziś przetrwała najpiękniejsza z nich, secesyjna, przy ul. Tumskiej 8 w Płocku, gdzie urządzono Muzeum Secesji. Ojciec Bolesława Górnickiego, Eugeniusz, ukończył w 1906 r. studia medyczne w Dorpacie (obecnie estońskie Tartu) i osiadł tam, pełniąc obowiązki lekarza ziemskiego. Ożenił się z podolską szlachcianką Wandą Bogucką, panną posiadającą liczne talenty artystyczne i niemały posag, który, jak opowiada rodzina, „utopił w Wiśle”, kiedy po pierwszej wojnie światowej przedsiębiorstwo zachwiało się w posadach. Eugeniusz Górnicki był już w tym czasie z żoną i synami w Polsce. Najpierw trafił do Pułtuska, potem do Lipna na ziemi dobrzyńskiej, gdzie został dyrektorem szpitala, a w końcu do Warszawy.
Zdjęcia (www.plock24.pl):
Rodzina Górnickich - Mieszkanie w Płocku? (z pamiętnika Hanny Porembińskiej Wróblewskiej). Pierwsza z lewej stoi najstarsza córka Zofia, obok siedzi Konstancja Górnicka, oparty na jej kolanach najmłodszy z rodzeństwa Jerzy. Z tyłu babcia Mita która obejmuję najmlodszą córkę Jadwigę. Obok stoi nieznana mi z imienia osoba z poza rodziny, Zupełnie na prawo siedzi średnia córka Helena. Na ścianie portret babci Mity. Obecnie wisi w warszawskim mieszkaniu
Przed domem Górnickich w Płocku – ul. Rybaki 7?
od lewej: dr Eugeniusz Górnicki "Sztraszny dziadunio" potem jego synowie Bolesław "Bolek to geniusz" {prof. pediatrii} Zeszek "Wybitny typ urody męskiej" Nina Górnicka {córka Józefa Górnickiego} Wanda Górnicka, żona Jerzego, Jerzy Górnicki, syn Józefa i dopisek: "W Płocku przed domem Górnickich
