Skwer przy Sobótce dla płockich harcerzy

Dwie płockie ulice, a także plac przy zalewie Sobótka będą miały swoich patronów. Decyzję na najbliższej sesji podejmą radni.

Podczas wtorkowej sesji radni rozważą nowe nazwy dla trzech miejsc w Płocku. Jeśli się zgodzą, niewielka droga łącząca Otolińską z Targową na terenie byłych hal produkcyjnych nieistniejącej już fabryki będzie nosiła imię Fabryki Maszyn Żniwnych, plac przy Sobótce zostanie nazwany Skwerem Harcerstwa Płockiego, a równoległej do Otolińskiej i prostopadłej do ul. ppłk. Jana Pasternakiewicza ulicy będzie patronował Józef Oksiński.

Jak już pisaliśmy, propozycja nazwania płockiej ulicy imieniem ważnej dla Płocka fabryki, wyszła od radnego Lecha Latarskiego i pracowników FMŻ. Ich zdaniem, fabryka jako jedyny polski producent kombajnów zbożowych i innych maszyn rolniczych, której tradycje sięgają lat 70. XIX wieku, zasługuje na upamiętnienie w ten sposób.

Upamiętnienia 100-letniej historii płockiego harcerstwa chciała z kolei Komenda Jubileuszu Stulecia Harcerstwa Płockiego. Ratuszowy Zespół ds. Nazewnictwa Ulic zaakceptował tę nazwę dla placu na terenie zalewu Sobótka.

Józefa Oksińskiego jako patrona płockiej ulicy zaproponowało Stowarzyszenie Tradytor. Poniżej przedstawiamy zamieszczony w uzasadnieniu biogram urodzonego w Płocku powstańca styczniowego:

Józef Oksiński urodził się 13 listopada 1840 roku w Płocku. Absolwent Instytutu Agronomicznego w Marymoncie. W roku 1861 wyjechał do Włoch by w Genui i Cueno kształcić się w Polskiej Szkole Wojskowej, tam bowiem szkolono kadrę oficerską dla przyszłej armii powstańczej. Po powrocie z Włoch był urzędnikiem organizacji powstańczej. 14 stycznia 1863 r. został mianowany porucznikiem piechoty z przeznaczeniem na dowódcę kolumny ruchomej w województwie kaliskim. Oksiński stworzył najpoważniejszy oddział na tym terenie. Na początku lutego zajął na krótko Uniejów i Widawę, gdzie ogłosił dekrety uwłaszczeniowe Tymczasowego Rządu Narodowego oraz werbunek ochotników do powstania. Prowadził też działalność polityczną, nakłaniając do wykonywania założeń polityki społecznej rządu powstańczego. Pod koniec kwietnia został awansowany do stopnia kapitana. W maju po stoczonych bitwach już w randze majora obejmuje wojskowe dowództwo dwóch powiatów piotrkowskiego i wieluńskiego. W związku z niepowodzeniami w bitwach i potyczkach oraz wyczerpującymi marszami Oksiński zdał sobie sprawę z przewagi wojsk rosyjskich i rozwiązał swój oddział, z którego znaczna część trafiła do niewoli. We wrześniu polecono mu zorganizować siły powstańcze w powiatach kaliskim i konińskim. W krótkim czasie zorganizował 12 plutonów liczących od 50-80 ludzi, co spotkało się z uznaniem naczelnika wojennego województwa kaliskiego - Franciszka Kopernickiego. W marcu i kwietniu 1864 r. działał w Poznańskim jako organizator wojskowy województwa sieradzkiego, został jednak zadenuncjowany i aresztowany 23 kwietnia przez władze pruskie i uwięziony w Kościanie. Po zwolnieniu z więzienia wyemigrował do Francji. W Paryżu ukończył szkołę nauk politycznych i studia inżynierskie na wydziale dróg i mostów. Do kraju powrócił dopiero w 1872 r. osiedlając się w Galicji. Ożenił się z Ludwiką z domu Więckiewicz, z która miał trzy córki. Jako inżynier pracował początkowo w Krakowie następnie - jako inżynier powiatowy - w Nowym Sączu, a przed emeryturą we Lwowie w Wydziale Krajowym. Brał aktywny udział w pracy społecznej i życiu politycznym. W roku 1903 spisał wspomnienia z powstania styczniowego, których fragmenty zostały opublikowane we Lwowie w 40 rocznice powstania. Zmarł 13 listopada 1908 r. we Lwowie.

O historii Fabryki Maszyn Żniwnych i jej Bizona, a także o stuleciu harcerstwa płockiego czytaj też: