Kontakty z czworonogami często okazują się pomocne w pracy terapeutycznej. Psy przyprowadzono za kraty płockiego więzienia albo odwrotnie, niektórzy więźniowie pojechali do płockiego schroniska. Wcześniej osadzonych odpowiednio dobrano. W ten sposób próbowano wzbudzić w nich emocje i zainteresować losem zwierząt mieszkających boksach, tęskniących za tym, aby ktoś je pogłaskał i się nimi zaopiekował.
W płockim Zakładzie Karnym przez ostatnie cztery miesiące realizowano program „Przyjaciel pies”. Nie dotyczył wszystkich więźniów, do udziału załapali się odbywający karę po raz pierwszy.
- Nie wszyscy skazani mogą wyjść na zewnątrz, aby puścić jednostkę penitencjarną – tłumaczy nam kpt. Marlena Kubera.
Byli to również osadzeni recydywiści oraz odbywający karę w warunkach zakładu półotwartego. - Chętnych podzielono na dwie grupy. W jednej znaleźli się ci, którzy mogli pojechać do schroniska, pozostali uczestniczyli w zajęciach na miejscu.
Do programu z udziałem czworonogów ostatecznie zaklasyfikowano 12 osadzonych, u których stwierdzono problem z wyrażaniem emocji, uznano za niestabilnych, mało wrażliwych, nawet wręcz obojętnych na psi los. Znaleźli się także tacy, którzy mieli wcześniej już psa w domu. Pierwszeństwo przyznano tym odbywającym karę pozbawienia wolności objętych systemem programowego oddziaływania, na który wyrazili zgodę, i z tzw. pozytywną prognozą kryminologiczno-społeczną. Taką prognozę sporządza się na czas pobytu skazanego poza zakładem. Uzasadnia się pisemnie przypuszczenie, że konkretny osadzony będzie się dobrze sprawował, nie dopuści się do kolejnych czynów karalnych.
Za realizację programu odpowiadał wychowawca ds. kulturalno-oświatowych zajmujący się organizowaniem czasu za murami przy ul. Sienkiewicza. - To głównie wystawy, odczyty, czasem wyjście na zewnątrz, wszystko też zależy od posiadanych środków finansowych – opowiada kpt. Kubera. Skład grupy nie jest też za każdym razem identyczny. - W przypadku programu „Przyjaciel pies” zjawili się u nas przedstawiciele Ochotniczej Straży Pożarnej z Grupy Ratownictwa Specjalistycznego Łódź-Jędrzejów, współdziałającej z Policją i Państwową Strażą Pożarną z wyszkolonymi psami biorącymi udział w akcjach. Byli dogoterapeuci, weterynarze i ratownicy WOPR.
Spotkania trwały przez dwa miesiące. Dodatkowo wyświetlano filmy edukacyjne, zorganizowano konkursy plastyczne. Kolejne dwa miesiące przeznaczono na wyjazdy do schroniska w ramach części praktycznej. - Przebywała z nimi pani ze schroniska, aby oswoić zwierzęta z nową sytuacją. Osadzeni mieli pomagać w pracach porządkowych i remontowych, zajmowali się wybranymi psami, sprzątali – wymienia rzeczniczka.
W programie założono szereg korzyści, chociażby poprawę samopoczucia, stymulowanie aktywności i tematów do rozmów, uwrażliwienie, oczyszczenie z negatywnych emocji. Czy to się faktycznie udało? Osadzeni, jak zaznacza nasza rozmówczyni, nie garnęli się do publicznych wypowiedzi, chociaż proszono ich o udzielenie wywiadu przed kamerami. Nie chcieli pokazywać swoich twarzy. - Byli jednak zadowoleni z możliwości, jakie dał im program - dodaje Marlena Kubera.
A czy bliskość z zwierzętami spowoduje do nich lepsze nastawienie i realną chęć do odmiany swojego życia? Pani kapitan liczy, że pozytywne efekty okażą się trwałe.
