Na Wzgórzu Sieciecha trwa walka z czasem. Muniserwis musi się uwijać, ponieważ ministerialną dotację trzeba rozliczyć do końca roku, a prace można prowadzić zanim przyjdzie ostra zima. W piątek wwiercono w skarpę 36 stalowych "gwoździ", a na plaży wykonywano odwierty.
Widać już także mniej więcej, jak zmieni się promenada na skarpie, choć na razie zamiast ławek, na których moglibyśmy usiąść, kluczyliśmy wężykiem po błotnistym terenie budowy. Wszędzie stały warczące maszyny, ale postępy prac za farą wcale nie wskazywały na szybki koniec. Stopniowo posuwają się prace z wykładaniem przyszłej alejki spacerowej płytami i kostką brukową. Ale wszystko odbędzie się na zasadzie przekładki nowych i tych starych, dobrze nam znanych, elementów, natomiast jednolity ciąg z płyt przysłuży się osobom z wózkami lub kobietom preferującym szpilki. Dopiero po tym etapie nastąpią kolejne, czyli zaaranżowanie trzech punktów widokowych z lunetami, vis a vis wieży z obserwatorium astronomicznym Małachowianki i tuż obok hotelu Starzyński. Będą to ławeczki jakby wpisane w grubą ramę obrazu. Na koniec zostanie jeszcze zadbanie o niezbędne oświetlenie i nasadzenia. Ten ostatni punkt będzie zrealizowany najprawdopodobniej wiosną przyszłego roku.
Na razie jednak trwa etap umocnienia i odwodnienia. Stalowe "gwoździe", a wlasciwie pale umocowała w skarpę specjalna maszyna, która stanęła w zagłębieniach skarpy, wykonanych specjalnie na czas zainicjowanych robót. Po ich zakończeniu teren zostanie na powrót wyrównany. Każdy taki "gwóźdź" jest gruby na 3 centymetrów i ma 15 metrów długości. – Wszystkie zostaną wbite w skarpę pod kątem 30 stopni – opowiadał nam Hubert Woźniak z biura prasowego Ratusza. Pali w sumie ma być aż 111. – Na nie nałożymy ażurową siatkę o bardzo drobniutkich oczkach, która zostanie spięta z tymi szpilami. Razem, już po zalaniu betonem, stworzą warstwę wzmacniającą. Coś w rodzaju zabezpieczającego kołnierza.
Prace związane z odwodnieniem skarpy trwają również na plaży. Dotychczas woda swobodnie spływała sobie po skarpie. – Teraz będzie łapana na koronie przez cztery studnie, aby dalej mogła wypłynąć rurami na terenie plaży – tłumaczy Hubert Woźniak. - Wszystkie polipropylenowe rury umieszczono głęboko pod ziemią, układając jedną za drugą w odległości 100 metrów wzajemnie od siebie. Wpychano je od dołu, aby było możliwe rozsączenie opadów po gruncie zalewowym.
Jak tłumaczą w Ratuszu, lepiej teraz zapobiegać niż później zmagać się z następstwami zaniedbań. Zwłaszcza że mamy na to przyznane dofinansowanie z rezerwy ministerstwa administracji i cyfryzacji na usuwanie skutków osuwisk.
Jak dotąd wytypowano 16 newralgicznych miejsc do monitoringu skarpy. Wzmożone wędrówki gruntów pokazuje tzw. wieża inklinometryczna (kiedyś do tego służyły tzw. repery), czyli wpuszczana na głębokość 30 metrów rura PCV. W środku znajdują się szyny, po których można wpuścić sondę do środka. Wraz z ruchami warstw ziemi, taka rura odkształca się, a co za tym idzie, również tor jazdy sondy. – To nie są drogie badania – zapewnia Woźniak. - Ale trzeba je przeprowadzać czasem raz na kwartał albo przynajmniej raz do roku. Na Wzgórzu Sieciecha niepozorny z wyglądu wlot do wieży oznaczono zaimprowizowaną chorągiewką. Kolejna znajduje się za ławeczką Jakuba Chojnickiego, na trawniku.
Uzyskane wyniki z wież inklinemetrycznych czasem budzą kontrowersje, zwłaszcza w obszarze spichlerzy. – Żadna katastrofa nam na skarpie nie grozi – mówi Woźniak, kiedy rozmowa zaczyna skręcać w stronę wysokości możliwej zabudowy, ale też odkryć na budowie. Ostatnio natrafiono na ceglany murek. – Nie są to prawdopodobnie pozostałości murów obronnych – zapewnia nas od razu. Ale takie rzeczy trzeba odpowiednio zabezpieczyć i zbadać, wykonać dokumentację fotograficzną. – Po budowie dawnego Domu Turysty PTTK autorstwa powojennego polskiego architekta, Marka Leykama w tym miejscu nie powinniśmy spodziewać się żadnych specjalnych odkryć. Ten teren już wtedy mocno przekopano.
Zamysł Leykama polegający na stworzeniu wydłużonego sześcioboku wcielono w życie w latach 50., natomiast sam gotowy budynek oddano do użytku w 1962 roku. Wraz z rozbudową hotelu bryła zmieniła swój kształt, dobudowano także część restauracyjną. Jednak my już tych pozostałości nie zobaczymy. W tym miejscu będzie ściana oporowa. Zaplanowano takie cztery, wzdłuż oraz poniżej ciągu spacerowego, przy hotelu Starzyński i zaraz przy schodach, a dokładnie przy pochylni.
Zainteresowały nas także strome, drewniane schody prowadzące nad Wisłę, które widać z dołu, od ulicy Rybaki. Temat schodów z poręczami już raz podnosiliśmy w Portalu, bo może byłoby to dogodniejsze dla osób starszych lub z lękiem wysokości. Wtedy odpowiedziano nam w Ratuszu, że byłaby to ingerencja w krajobraz nadwiślańskiej skarpy, dlatego tym bardziej zdziwiliśmy się podczas zeszłotygodniowego niedzielnego spaceru, gdy zobaczyliśmy, że jednak powstają.
Kiedy tak już powoli zaczynaliśmy wierzyć, że niemożliwe stanie się możliwe, okazało się, że nic z tego. Owszem, po remoncie będą trzy ciągi schodów, nawet jedne z poręczami, tylko wcale nie te, o których myśleliśmy. – Te będą miały barierki – pokazywał nam w ubiegły piątek Hubert Woźniak krótkie, ledwie kilkustopniowe schodki. – Te strome, drewniane to tylko schody techniczne, tymczasowe, które znikną wraz z zakończeniem prac.
Według planów, część prac powinna się zakończyć w połowie grudnia.
Więcej zdjęć w naszej galerii:
Fot. Portal Płock, zdjęcia wykonano w niedzielę, 30 listopada (fot. 4, drewniane schody ) i w piątek, 5 grudnia
