Wiele źródeł donosi, że polo to najstarsza gra drużynowa. Jak ta gra jest zorganizowana i co sprawia, iż ten elegancki sport tak bardzo wciąga i pochłania graczy bez reszty?
Kiedy powstało polo?
W obecnych czasach polo jest postrzegane w kategoriach sportu. Jednak kilka wieków przed narodzinami Chrystusa na terenach ówczesnej Persji gra ta miała służyć jako trening dla żołnierzy, którzy prowadzili bitwy na koniach. Szybka jazda konna, koordynacja, doskonale przystosowane wierzchowce i przede wszystkim dobra strategia i celność dawały zawodnikom polo namiastkę realnego starcia z przeciwnikiem. Na dobrą sprawę, wszystkie te cechy polo jako gry zespołowej są nadal aktualne, nie wspominając o porządnej dawce adrenaliny i satysfakcji ze zwycięstwa. To chyba najbardziej uzależnia wszystkich fascynatów polo.
Rodzaje polo
Mecze polo mogą być rozgrywane na różnych nawierzchniach i od tego jest uzależniony podstawowy podział.
- Polo na trawie – najbardziej klasyczne, rozgrywane na trawiastym boisku o wymiarach 274 x 146 metrów, szerokość bramki to 7,3 metra, zaś same bramki nie mają poprzeczki. Pojedynek toczy się pomiędzy dwoma drużynami, a w każdej występuje czterech zawodników. W Polsce zarejestrowanych jest sześć klubów polo: The Ivi Club, Buksza Polo & Riding Club, Polo Club Żórawno, Warsaw Polo Club, Sowiniec Polo Club oraz Silesia Polo Club.
- Polo arenowe – powstało w odpowiedzi na brak odpowiednich warunków pogodowych, aby rozgrywać polo na trawie w miesiącach jesienno-zimowych. Boisko ze sztuczną nawierzchnią znajduje się pod dachem i jest mniejsze, niż wersja trawiasta, rozmiar boiska arenowego to 30-50 metra szerokości x 60-100 metra długości. W związku z tym bramki też muszą być odpowiednio mniejsze i stanowią z reguły połowę wielkości bramek polo klasycznego. Według przepisów boisko arenowe powinny ograniczać bandy o wysokości około 3 metrów. Grę prowadzi zwykle trzech, rzadziej dwóch zawodników po każdej ze stron.
- Polo na śniegu – najmłodsza odmiana polo, jednakże niezwykle widowiskowa, dlatego ciesząca się ogromnym zainteresowaniem kibiców przebywających w zimowych kurortach jak np. St. Moritz w Szwajcarii. Warto wspomnieć, iż Polak Marek Dochnal uprawia właśnie polo na śniegu, a jego drużyna Team Larchmont regularnie walczyła o najwyższe trofea w najbardziej prestiżowym turnieju polo na śniegu, czyli Śnieżnym Pucharze Świata rozgrywanym właśnie w St. Moritz.
We wszystkich powyższych odmianach polo występują dwie drużyny, zawodnicy przemieszczają się konno, a celem jest wbicie piłki do bramki przeciwnika. Służy do tego rattanowy kij zakończony niewielkim młotkiem, tak zwany mallet. Długość malletu jest uzależniona od preferencji gracza oraz wysokości konia.
Mecz polo składa się z czterech części nazywanych „czakerami” (ang. chukker) trwającymi maksymalnie siedem i pół minuty, w polo arena sześć i pół minuty. Pomiędzy poszczególnymi partiami występują przerwy. Najdłuższa z nich, w połowie spotkania trwa około 10 minut, pozostałe 3-4 minuty – jest to czas niezbędny na zmianę konia.
Zawodnicy polo
Drużyna polo składa się z czterech zawodników jeżdżących konno. Wyjątek stanowi wspomniane polo arenowe, gdzie występuje trzech lub dwóch zawodników. Dużym zaskoczeniem może być fakt, że drużyny mogą skupiać zawodników płci męskiej, płci żeńskiej, ale dopuszczone są do rozgrywek również teamy mieszane.
Każdy z zawodników pełni w drużynie określoną rolę. Gracz z numerem 1 to podstawowy atakujący. Zawodnik z numerem 2, również grający w ofensywie, jednak skupia się on także na celnych podaniach do gracza nr 1. Mózgiem drużyny jest gracz numer 3, to on ustawia grę i jest odpowiedzialny za konstruowanie akcji. Gracz z numerem 4 gra w obronie i jego podstawowym zadaniem jest niedopuszczenie zawodników ofensywnych drużyny przeciwnej w pobliże własnej bramki.
Strój gracza polo obejmuje:
- Kask jeździecki,
- Buty jeździeckie,
- Ostrogi,
- Rękawiczki,
- Białe spodnie,
- Ochraniacze na kolana,
- Kolorowa koszulka fason „polo” z numerem.
Troska o bezpieczeństwo
Polo ze względu na swoją dynamikę i szybkość konnej jazdy jest sportem niezwykle niebezpiecznym. Przypuszczalnie to właśnie ta ogromna dawka adrenaliny tak uzależnia graczy i sprawia, że mało co pociąga ich w porównywalnym stopniu co emocje związane z meczem polo. Ze względu na to, iż jest to sport kontaktowy może dojść do urazów zarówno jeźdźca jak i konia. Odnotowywane przewinienia zdarzają się, kiedy zawodnicy w ryzykowny sposób zajeżdżają sobie drogę, bądź też w niewłaściwy sposób atakują kij przeciwnika. Przepisy odgórnie narzucają obowiązek gry wyłącznie prawą ręką.
Zważywszy na fakt, iż polo jest postrzegane jako gra dżentelmenów, żaden z szanujących się zawodników nie pokusi się o zagrania niezgodne z fair play, które naruszałyby jego dobre imię.