To już koniec serialu filmów rosyjskich w Płocku. Dziś w Domu Darmstadt można obejrzeć dwa ostatnie: „Gwiazdę o imieniu Wiktor Coj” oraz „Assę”. Jak na przełomie lat 80. i 90. XX wieku wyglądał muzyczny underground w Rosji?
To będzie ostatni lot Sputnika nad Płockiem. W tym przypadku – jedyny raz zresztą - Festiwalu Filmów Rosyjskich”Sputnik nad Polską” został połączony z cyklem Klub Filmowy „Kawa i papierosy” w Domu Darmstadt. Wcześniej przez miesiąc w czwartki osiem filmów można było zobaczyć w Przedwiośniu.
Kilka seansów pokazano o godz.11 – dla młodzieży szkolnej („Idź i patrz”, „Białe słońce pustyni”, „Wujaszek Wania”), a bilet kosztował symboliczną złotówkę. Z kolei wieczorami przychodzi starsi (bilet w cenie 15 zł), obejrzeli „Podróż ze zwierzętami domowymi”, „Ładunek 200”, „Słowo jak głaz”, „Wyspę” i „Pełnię księżyca”.
Jak było z zainteresowaniem? - Nie mamy jeszcze ostatecznych danych,ale nieźle. Nie przypominam sobie, by kiedykolwiek było mniej widzów, niż pół sali – mówi Radosław Łabarzewski z Płockiego Ośrodka Kultury i Sztuki, organizatora cyklu. - Na porannych seansach przeważali uczniowie z Małachowianki, z tą szkołą współpraca była zdecydowanie najlepsza, byli też widzowie z Liceum Plastycznego. Jagiellonka i III LO nie były niestety zainteresowane.
Widzami najbardziej wstrząsnął „Ładunek 200”, zawierający dość brutalne sceny, podobnie „Idź i patrz”. Z kolei „Białe słońce pustyni” trochę śmieszyło, bo pokazało przykład radzieckiej propagandy, która się nie udała, z hasłami typu „Kobieta też człowiek”. - Żałuję, że „Idź i patrz” oraz „Białe słońce pustyni” nie zostały pokazane także po południu – dodaje Łabarzewski.
Dziś, w poniedziałek o godz. 18 w Domu Darmstadt na pożegnanie dwa filmy: „Gwiazda o imieniu Wiktor Coj” z 2010 r., reż. Sofia Troszyna oraz „Assa” z 1987 r., reż. Siergiej Sołowiow. To propozycja dla wszystkich miłośników dobrego kina i muzyki, a szczególnie tych, którzy pamiętają lub darzą sentymentem czasy jarocińskich festiwali. Filmy te zainteresują na pewno tych, którzy chcieliby się dowiedzieć, jak na przełomie lat 80. i 90. XX wieku wyglądał muzyczny underground w Rosji. - O „Coja” zabiegaliśmy szczególnie – podkreśla Radosław Łabarzewski.
Wiktor Coj - założyciel grupy „Kino”, tekściarz, wokalista, malarz - jest w Rosji ikoną muzyki niezależnej. Popularność „Kina” wraz z upływem lat stopniowo rosła. Jeżeli na początku muzycy grali tylko na domówkach i byli brutalnie krytykowani zarówno ze strony prasy oficjalnej jak i podziemnej, to pod koniec lat osiemdziesiątych ich płyty rozchodziły się już w milionowych nakładach, a na koncertach zbierały się całe stadiony fanów. „Gwiazda…” to film biograficzny, „Assa” to fabuła z udziałem Coja. Historię grupy i Wiktora Coja opowie Paweł Jońca - miłośnik kultury rosyjskiej, który spędził kilka lat na Syberii jako nauczyciel języka polskiego. Wstęp kosztuje 5 zł, kawa gratis.
Co dalej ze Sputnikiem w Płocku? - Myślę, że warto kontynuować pokazy, jak na pierwszy raz była spora, stała grupa widzów – wstępnie ocenia Łabarzewski. - Ale chcemy, by filmy były w Płocku w tym samym terminie, co w Warszawie, czyli przełom października i listopada. No i teraz było trochę zbyt mrocznie, trzeba nico lżejszego kina. Fajna byłaby na przykład bajka „Dziadek do orzechów” Konczałowskiego, wprawdzie po angielsku, ale czuć tam wyraźnie klimat kina rosyjskiego.
To będzie ostatni lot Sputnika nad Płockiem. W tym przypadku – jedyny raz zresztą - Festiwalu Filmów Rosyjskich”Sputnik nad Polską” został połączony z cyklem Klub Filmowy „Kawa i papierosy” w Domu Darmstadt. Wcześniej przez miesiąc w czwartki osiem filmów można było zobaczyć w Przedwiośniu.
Kilka seansów pokazano o godz.11 – dla młodzieży szkolnej („Idź i patrz”, „Białe słońce pustyni”, „Wujaszek Wania”), a bilet kosztował symboliczną złotówkę. Z kolei wieczorami przychodzi starsi (bilet w cenie 15 zł), obejrzeli „Podróż ze zwierzętami domowymi”, „Ładunek 200”, „Słowo jak głaz”, „Wyspę” i „Pełnię księżyca”.
Jak było z zainteresowaniem? - Nie mamy jeszcze ostatecznych danych,ale nieźle. Nie przypominam sobie, by kiedykolwiek było mniej widzów, niż pół sali – mówi Radosław Łabarzewski z Płockiego Ośrodka Kultury i Sztuki, organizatora cyklu. - Na porannych seansach przeważali uczniowie z Małachowianki, z tą szkołą współpraca była zdecydowanie najlepsza, byli też widzowie z Liceum Plastycznego. Jagiellonka i III LO nie były niestety zainteresowane.
Widzami najbardziej wstrząsnął „Ładunek 200”, zawierający dość brutalne sceny, podobnie „Idź i patrz”. Z kolei „Białe słońce pustyni” trochę śmieszyło, bo pokazało przykład radzieckiej propagandy, która się nie udała, z hasłami typu „Kobieta też człowiek”. - Żałuję, że „Idź i patrz” oraz „Białe słońce pustyni” nie zostały pokazane także po południu – dodaje Łabarzewski.
Dziś, w poniedziałek o godz. 18 w Domu Darmstadt na pożegnanie dwa filmy: „Gwiazda o imieniu Wiktor Coj” z 2010 r., reż. Sofia Troszyna oraz „Assa” z 1987 r., reż. Siergiej Sołowiow. To propozycja dla wszystkich miłośników dobrego kina i muzyki, a szczególnie tych, którzy pamiętają lub darzą sentymentem czasy jarocińskich festiwali. Filmy te zainteresują na pewno tych, którzy chcieliby się dowiedzieć, jak na przełomie lat 80. i 90. XX wieku wyglądał muzyczny underground w Rosji. - O „Coja” zabiegaliśmy szczególnie – podkreśla Radosław Łabarzewski.
Wiktor Coj - założyciel grupy „Kino”, tekściarz, wokalista, malarz - jest w Rosji ikoną muzyki niezależnej. Popularność „Kina” wraz z upływem lat stopniowo rosła. Jeżeli na początku muzycy grali tylko na domówkach i byli brutalnie krytykowani zarówno ze strony prasy oficjalnej jak i podziemnej, to pod koniec lat osiemdziesiątych ich płyty rozchodziły się już w milionowych nakładach, a na koncertach zbierały się całe stadiony fanów. „Gwiazda…” to film biograficzny, „Assa” to fabuła z udziałem Coja. Historię grupy i Wiktora Coja opowie Paweł Jońca - miłośnik kultury rosyjskiej, który spędził kilka lat na Syberii jako nauczyciel języka polskiego. Wstęp kosztuje 5 zł, kawa gratis.
Co dalej ze Sputnikiem w Płocku? - Myślę, że warto kontynuować pokazy, jak na pierwszy raz była spora, stała grupa widzów – wstępnie ocenia Łabarzewski. - Ale chcemy, by filmy były w Płocku w tym samym terminie, co w Warszawie, czyli przełom października i listopada. No i teraz było trochę zbyt mrocznie, trzeba nico lżejszego kina. Fajna byłaby na przykład bajka „Dziadek do orzechów” Konczałowskiego, wprawdzie po angielsku, ale czuć tam wyraźnie klimat kina rosyjskiego.
