Ekonomista Paweł Flak otrzyma nagrodę rzeczową o wartości 500 zł za pierwsze miejsce w konkursie „Ogonki pod ochroną”. Historię o tym, „Co pies Kąsek znalazł w dębowym lesie?”, napisał wspólnie ze swoją dziewczyną Joanną.
Na konkurs w ramach Płockiego Festiwalu Kultury Języka Polskiego wpłynęło ponad 50 prac. Pies Kąsek (który okazał się dziesięcioletnią suczką) i jego właściciel, Jędrzej Ząbek, bębnista w orkiestrze dętej z Dębołęki to bohaterowie zwycięskiego opowiadania o miłości, tęsknocie i przywiązaniu pana do zwierzęcia. Nagrodę za spełnienie wymogu formalnego (1800 znaków), interesujące ujęcie treści, poprawność językową i odpowiednią liczbę samogłosek ą i ę otrzymał Paweł Flak, z wykształcenia i zawodu ekonomista.
Informację o konkursie znalazła jego dziewczyna Asia, a tekst powstał ich wspólnym wysiłkiem: historię wymyśliła Joanna, on zajął się dostosowaniem tekstu do wymogów konkursu, tak aby znalazło się w nim najwięcej ą i ę. - Chodziło o racjonalne gospodarowanie literkami bez ogonków, zachowując jednocześnie logiczny ciąg opowiadania – precyzuje zwycięzca. - I tak na przykład, włóczęga zastąpił chorążego, wzbogacając się o swoją przybłędę, by potem mógł zapytać o nagrodę za znajdę – tłumaczy.
Współautor zwycięskiego tekstu przyznaje, że w mowie zwraca uwagę na wypowiadane końcówki, gorzej jest z wiadomościami tekstowymi. - Ale na swoje usprawiedliwienie powiem, że zdecydowanie bardziej wolę mówić niż pisać smsy! –dodaje z uśmiechem.
Wszystkim płocczanom - miłośnikom poprawnej polszczyzny ((z wyłączeniem osób zajmujących się zawodowo językiem polskim) organizatorzy proponują udział w II części konkursu „Ogonki pod ochroną”, organizowanym w ramach projektu Płocki Festiwal Kultury Języka Polskiego, tym razem temat to „Kłótnia łabędzia z gołębiem”.
Prezentujemy zwycięską pracę:
„Co pies Kąsek znalazł w dębowym lesie?
W dębołęckiej piętrówce mieszkało łącznie pięć osób: Jędrzej Ząbek ze swoją mamą Olgą, żoną Zofią i córką Joanną, swoją drogą, piękną dziewczyną. Ząbek był bębnistą w orkiestrze dętej z Dębołęki. Każdą wolną chwilę spędzał w lesie, zbierając gąski lub po prostu podziwiając przyrodę i często zabierając ze sobą Kąska, dziesięcioletnią suczkę. Tę miłą psinę wzięto jako szczenię od sąsiada. Imię swoje zawdzięczała temu, jak chętnie, kąsek za kąskiem, jadła kaszę z mięsem. Ząbek, lubiący też polować, wziął raz swoją towarzyszkę na wyprawę myśliwską. Kąsek, biegnąc między dębami, po zestrzeloną kaczkę, stracił węch. Chcąc aportować padniętą kaczkę, nie wywąchał ani jej, ani co więcej Jędrzeja. Parę godzin Kąsek błąkał się, biegając w tę i we w tę. Słysząc dźwięki, zląkł się trochę. W gąszczu, paręnaście metrów w głąb włóczęga wałęsający się wszędzie ze starą przybłędą, Elzą. Spotykając kolejną, biedną psinę, serce ścisnęło pana Molędę i tę psinę też przygarnął. Kąsek miał szczęście. Nosił obrożę z niezbędną informacją. W międzyczasie Ząbek szukał go wszędzie. Mając sześćdziesiąt pięć lat mężczyzna nieprędko się poddał. Nie odnajdując Kąska zmęczony i przygnębiony udał się w drogę powrotną, stąd ok. piętnastu kilometrów. Minęło pięć dni. Ząbek myślał, że Kąsek zaginął. Brzdęk telefonu. Molęda pyta: „Jaką nagrodę dostanę za znajdę – błąkającą się ciemną nocą psinę, Kąska”? Ząbek uśmiechnął się, skinął głową i robiąc tęgą minę pociągnął rozmowę: „Wypłacę wysoką nagrodę za naszą zgubę, gdy ujrzę ją w Dębołęce”. Odkładając słuchawkę, jął ściskać swoją tęgą żonę, tupiąc nogą o podłogę i ciesząc się jak niemowlę. Swoją drogą, zagadką będzie, co naprawdę Kąsek znalazł w dębowym lesie. Z pewnością tęsknotę, przywiązanie i miłość Ząbka do zwierzęcia”.
Na konkurs w ramach Płockiego Festiwalu Kultury Języka Polskiego wpłynęło ponad 50 prac. Pies Kąsek (który okazał się dziesięcioletnią suczką) i jego właściciel, Jędrzej Ząbek, bębnista w orkiestrze dętej z Dębołęki to bohaterowie zwycięskiego opowiadania o miłości, tęsknocie i przywiązaniu pana do zwierzęcia. Nagrodę za spełnienie wymogu formalnego (1800 znaków), interesujące ujęcie treści, poprawność językową i odpowiednią liczbę samogłosek ą i ę otrzymał Paweł Flak, z wykształcenia i zawodu ekonomista.
Informację o konkursie znalazła jego dziewczyna Asia, a tekst powstał ich wspólnym wysiłkiem: historię wymyśliła Joanna, on zajął się dostosowaniem tekstu do wymogów konkursu, tak aby znalazło się w nim najwięcej ą i ę. - Chodziło o racjonalne gospodarowanie literkami bez ogonków, zachowując jednocześnie logiczny ciąg opowiadania – precyzuje zwycięzca. - I tak na przykład, włóczęga zastąpił chorążego, wzbogacając się o swoją przybłędę, by potem mógł zapytać o nagrodę za znajdę – tłumaczy.
Współautor zwycięskiego tekstu przyznaje, że w mowie zwraca uwagę na wypowiadane końcówki, gorzej jest z wiadomościami tekstowymi. - Ale na swoje usprawiedliwienie powiem, że zdecydowanie bardziej wolę mówić niż pisać smsy! –dodaje z uśmiechem.
Wszystkim płocczanom - miłośnikom poprawnej polszczyzny ((z wyłączeniem osób zajmujących się zawodowo językiem polskim) organizatorzy proponują udział w II części konkursu „Ogonki pod ochroną”, organizowanym w ramach projektu Płocki Festiwal Kultury Języka Polskiego, tym razem temat to „Kłótnia łabędzia z gołębiem”.
Prezentujemy zwycięską pracę:
„Co pies Kąsek znalazł w dębowym lesie?
W dębołęckiej piętrówce mieszkało łącznie pięć osób: Jędrzej Ząbek ze swoją mamą Olgą, żoną Zofią i córką Joanną, swoją drogą, piękną dziewczyną. Ząbek był bębnistą w orkiestrze dętej z Dębołęki. Każdą wolną chwilę spędzał w lesie, zbierając gąski lub po prostu podziwiając przyrodę i często zabierając ze sobą Kąska, dziesięcioletnią suczkę. Tę miłą psinę wzięto jako szczenię od sąsiada. Imię swoje zawdzięczała temu, jak chętnie, kąsek za kąskiem, jadła kaszę z mięsem. Ząbek, lubiący też polować, wziął raz swoją towarzyszkę na wyprawę myśliwską. Kąsek, biegnąc między dębami, po zestrzeloną kaczkę, stracił węch. Chcąc aportować padniętą kaczkę, nie wywąchał ani jej, ani co więcej Jędrzeja. Parę godzin Kąsek błąkał się, biegając w tę i we w tę. Słysząc dźwięki, zląkł się trochę. W gąszczu, paręnaście metrów w głąb włóczęga wałęsający się wszędzie ze starą przybłędą, Elzą. Spotykając kolejną, biedną psinę, serce ścisnęło pana Molędę i tę psinę też przygarnął. Kąsek miał szczęście. Nosił obrożę z niezbędną informacją. W międzyczasie Ząbek szukał go wszędzie. Mając sześćdziesiąt pięć lat mężczyzna nieprędko się poddał. Nie odnajdując Kąska zmęczony i przygnębiony udał się w drogę powrotną, stąd ok. piętnastu kilometrów. Minęło pięć dni. Ząbek myślał, że Kąsek zaginął. Brzdęk telefonu. Molęda pyta: „Jaką nagrodę dostanę za znajdę – błąkającą się ciemną nocą psinę, Kąska”? Ząbek uśmiechnął się, skinął głową i robiąc tęgą minę pociągnął rozmowę: „Wypłacę wysoką nagrodę za naszą zgubę, gdy ujrzę ją w Dębołęce”. Odkładając słuchawkę, jął ściskać swoją tęgą żonę, tupiąc nogą o podłogę i ciesząc się jak niemowlę. Swoją drogą, zagadką będzie, co naprawdę Kąsek znalazł w dębowym lesie. Z pewnością tęsknotę, przywiązanie i miłość Ząbka do zwierzęcia”.
